ธรรมชาติของภาษาพูด

• ภาษาพูด หมายถึง ภาษาที่ใช้พูดสื่อสารในชีวิตประจำวัน มีความเคร่งครัดด้านไวยากรณ์แตกต่างกันไปตามโอกาสของการใช้ภาษา
• ระดับภาษาที่ใช้โดยส่วนใหญ่เป็นภาษาระดับกันเอง และระดับกึ่งแบบแผน หรือกึ่งทางการ
• ภาษาพูดมักใช้คำซ้ำ เช่น นิ่งๆ เฉยๆ ใช้คำซ้อน เช่น หนังสือหนังหา หลายสิ่งหลายอย่าง ใช้คำที่ไม่ชัดเจน เช่น อะไรพวกนี้ อะไรทำนองนี้ ใช้คำลงท้าย
• ภาษาพูดจะมีช่วงหยุดแสดงอาการลังเล หรือไม่แน่ใจ เช่น อืม เอ่อ… แบบ… หรืออาจมีข้อผิดพลาดทางไวยากรณ์อื่นๆ

  ธรรมชาติของภาษาเขียน

• ภาษาเขียน หมายถึง สัญลักษณ์ที่มนุษย์ในกลุ่มสังคมหนึ่งๆ กำหนดใช้แทนเสียงในภาษาร่วมกัน

• ระดับภาษาที่ปรากฏในภาษาเขียน ส่วนใหญ่เป็นภาษาระดับทางการ แต่ก็พบภาษาระดับอื่นๆ   ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับสถานการณ์การสื่อสาร เช่น นวนิยาย หรือเรื่องสั้นที่ต้องการถ่ายทอดความสมจริงของชีวิต

• ภาษาเขียนมีความประณีตมากกว่าภาษาพูด เพราะผู้เขียนมีเวลาในการขัดเกลาถ้อยคำ
• ภาษาเขียนมีความประณีตมากกว่าภาษาพูด เพราะผู้เขียนมีเวลาในการขัดเกลาถ้อยคำ และสามารถใช้เป็นหลักฐานอ้างอิงได้
• ภาษาเขียนมักมีการใช้คำนามธรรมที่ขึ้นต้นด้วยคำว่า “การ…” เช่น การตัดสินใจ การกำหนด การประชาสัมพันธ์
• ใช้ประโยคที่ขึ้นต้นด้วย “เป็นที่” เช่น เป็นที่เข้าใจว่าโรคไข้หวัดนกไม่สามารถติดต่อจากคนหนึ่ง ไปสู่อีกคนหนึ่งได้ เป็นต้น
• วิชาภาษาไทย ชั้น ม. 1 เรื่อง ภาษาพูดและภาษาเขียนสัปดาห์ที่ 3 (ชั่วโมงที่ 2)
• ใบความรู้เพิ่มเติมภาษาพูด